Guatemala, het mysterieuze vulkanenparadijs van de Maya's

Playa Jiquilillo, 5 januari 2015 - Metershoge golven stormen ons strandtentje iedere tien seconde tegemoet aan de wilde Pacifische kust. Het is even heerlijk bijkomen in dit tropische paradijsje waar we aan het begin staan om weer een prachtig land te ontdekken: Nicaragua! De afgelopen week was niet geheel volgens plan verlopen: gestrand met kerstmis in de gevaarlijkste stad van Guatemala, een verhitte busrit door half Centraal-Amerika en een voedselvergiftiging in El Salvador. Het leven van een backpacker gaat niet altijd over rozen. De vier weken in Guatemala waren echter onbeschrijvelijk mooi geweest. In deze kersteditie van onze blog nemen we jullie mee naar het land van de kleurrijke Maya cultuur, de overvolle "chicken bussen", actieve vulkanen, in de jungle verstopte tempels en het mystieke azuurblauwe meer van Atitlan.  

Guatemala-City, 23 november 2014- Het was een cultuurschok, een omgekeerde wel te verstaan. Na het 50 jaar achterlopende Cuba, voelde Guatemala City aan als een moderne Westerse stad. We waren gewaarschuwd voor het criminele Guatemala city, dus pakten we, zoals de meeste toeristen de eerste beste taxi naar het veiligere Antigua, 30 km verderop de bergen in. De taxirit voerde ons langs eindeloze meubelboulevards, chique warenhuizen en fastfood ketens de stad uit. Antiqua was een prachtig koloniaal stadje, gebouwd op straatkeien, waar prachtige kerken,    vrouwen in kleurrijke Maya-kleding en melodieuze marimba-deuntjes  het straatbeeld en -geluid bepaalden. Daarnaast puilde de stad ook uit van toeristen en "Gringo's" (Amerikaanse immigranten), dicht op elkaar gepakte auto's en moderne winkels, wat de stad een Westers tintje gaf.  

De komende 5 maanden zullen we voornamelijk in hostels slapen, waar je veel andere backpackers ontmoet. Natuurlijk heb je ook hier de vakantiegangers, maar veel mensen zijn net als wij op een lange doorreis door Latijns-Amerika of zijn al jaren op wereldreis. Het is interessant en soms inspirerend om te horen waarom mensen aan het reizen zijn. Antigua is omringt door een aantal indrukwekkende actieve vulkanen; één van hen is de ruim 2500 m. hoge Pacaya die in februari 2014 nog is uitgebarsten. Vergezeld door een gids en handjevol toeristen hebben we deze vulkaan beklommen. Jongens op paarden klommen mee in de hoop hun paard te kunnen verhuren aan vermoeide toeristen. Na een subliem uitzicht op een andere, op dat moment uitbarstende (!) vulkaan tijdens de klim konden we marshmellows bakken in de nog smeulende holtes bovenop de Pacaya, een bijzondere ervaring! 

Na 3 nachten in Antigua vervolgden we onze reis naar Lago Atitlan, een mystiek, groot en helder meer, omringt door pitoreske Maya dorpjes en reusachtige vulkanen. Het moment dat we aan kwamen rijden tijdens zonsondergang vanuit hoog in de bergen en een eerste glimp opvingen van dit natuurwonder was even magisch als onwerkelijk. Toeristen drukten zich tegen de ramen om een foto te maken van dit surrealistische moment, maar sommige momenten zijn gewoon niet in een beeld te vangen.

Onze basis aan het vulkanenmeer was San Pedro la Laguna, een van de grotere dorpjes aan het meer met een heerlijk hippie sfeertje. We zaten in een prachtig hostel met een gezellig binnenplaatsje, een veganistische keuken en simpele en goedkope kamers. Het werd gerund door een leuk Zuid-Afrikaanse stel, Mario en Dee en er waren elke dag gratis Yoga lessen en meditatiesessies. De overige backbackers waren leuk en we  voelden ons er al snel helemaal thuis in dit paradijsje. Gezien de Spaanse lessen hier bovendien belachelijk goedkoop waren, privéles voor €2,50 per uur, hebben we hier twee weken Spaanse lessen gevolgd, allebei met onze eigen privéleraar. Het is geweldig, maar voelt haast oneerlijk als je merkt met hoeveel toewijding de leraren onderwijzen voor een loontje van €10 per dag. Het is een prachtige taal om te leren, maar erg pittig! Na de lessen hadden we onze schriftjes vol met theorie, maar terug in het hostel was de voertaal gewoon weer Engels.  

Het was erg fijn om weer eens zelf te koken. Voor een paar centen konden we verse groentes en fruit kopen op de enorme markt bovenin het dorp, waar we in de veganistische keuken heerlijke pasta's en aardappelschotels van konden maken. We (vooral Maaike) maakten elke ochtend gretig gebruik van de goed verzorgde Yoga lessen, gegeven door Dee; dat is nog eens heerlijk wakker worden! Ook hebben we de guided-meditatie sessies van Mario een enkele keer bijgewoond, maar deze waren wat zweveriger dan we hadden verwacht. 's Avonds en in het weekend bouwden we een feestje in een van de gezellige barretjes, bezochten we een ander dorpje aan het meer of gingen we zwemmen of kajakken. En er was altijd wel iemand die met je mee wou: Je had Michael, de Oostenrijker met vlechtbaardje, uit principe gestopt met z'n baan als aluminiumhandelaar en probeert hier vrijwilligers te werven om de arme boeren in Belize te helpen. Dan heb je de Australische party-animal Kitto, op wereldreis met haar vriend, maar halverwege met hem gebroken en enigzins losgeslagen de reis in haar eentje afmaakte. Allermansvriend en Ausie Josh, die zijn vriendin verrast door met kerst thuis te komen. De langharige en onverzorgde schrijver en Brit Hugo die met z'n chique Engelse vocabulaire overal een woordspeling van maakt of Armando, de Amerikaan die voor onbepaalde tijd op wereldreis is en met een vierweekse "Moon course" in Guatemala en  spacecookies zijn spirituele-ik wil vinden. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.  

Volgens de Maya legendes heerst er een spirituele energie in San Marcus, een klein dorpje aan de overkant van het meer. Om deze energie te voelen hebben we ons over laten halen deel te nemen aan een cacao-ceremonie. Samen met zo'n 25 andere geïnteresseerden propten we ons met een grote mok pure cacaomelk op de veranda van een vervallen Hans en Grietje huisje. Een oude Gringo met een vlassige baard op kapotte Adidas slippers probeerde ons de spirituele wereld van de cacao in te praten, terwijl zijn al even schone vrouw de randzaken verzorgde. De persoonlijke psycho-analyses die de oude man bij iedereen maakte (dus ook bij ons) klopten af en toe angstaanjagend goed. Of de man gewoon een goede pokerspeler was of dat er inderdaad een spirituele cacao-energie in de lucht hing zullen we nooit weten, maar indrukwekkend was het wel! Bovendien werd Maaike aangemoedigd om een spiritueel leider te worden, want haar krachten waren volgens de oude man bij iedereen merkbaar. 

Ook als backpacker moet je er soms vroeg uit, bijvoorbeeld toen we om 4 uur 's nachts met een rits andere toeristen de "Indian Nose" beklommen. In het pikkedonker bekommen we de "neus-berg" als Lemmingsmannetjes met zaklampen om vervolgens op de top de verbluffende zonsopgang boven het meer van Atitlan te kunnen aanschouwen, wauw! 

Na twee weken was het tijd om Atitlan te verlaten en verder de bergen in te trekken. Quetzaltenango (of Xela) is de op een na grootste stad van Guatemala en wordt vooral bezocht om de vulkanen in de buurt te beklimmen. Tijdens de weg er naar toe raakten we bekend met het fenomeen "chickenbus". Dit zijn de gepimpte oude Amerikaanse schoolbussen die het lokale vervoer in midden-Amerika verzorgen. Ze worden zo genoemd, omdat bijna alles, dus ook kippen mee kunnen. De bus stopt voor iedereen die langs de weg staat, en kent geen limiet. Nooit geweten dat er zoveel mensen op een vierkante meter pasten. Je backpacks worden op de bus gegooid, door een jongen die als een aapje de rijdende bus op en af klimt. En bij elke stop wurmen verkopers, Jehova getuiges en één-benige bedelaars zich tussen de massa om hun zegje te doen. Als klap op de vuurpijl rijdt de buschauffeur vaak als een "kip zonder kop" met het logge gevaarte door de vaak nauwe straatjes waar marktliederen en honden hun leven niet zeker zijn. Een tochtje heerlijk cultuur snuiven dus.  

Levend en wel arriveerden we 5 uur later in Xela, waar we een prachtige lokale markt hebben bezocht en we ons verwend hebben met bloedhete door een vulkaan opgewarmde hot-tubs hoog in de bergen. De volgende dag konden we onze herboren lichamen inzetten om het hoogste punt van Midden-Amerika te beklimmen, de slapende groene vulkaan Tajamulco. Met 10 liter water, eten,  alle warme kleren die we bij ons hadden, slaapspullen, kookspullen en een tentje waagden we ons samen met een jonge gids en tevens groenteboer naar de ruim 4200 m hoge top. De tocht begon lekker easy in het zonnetje, maar de extra kilo's op onze rug begonnen als snel te tellen op de steeds steiler wordende klim. De prachtige en steeds veranderende omgeving en de vers bereide broodjes gezond door de gids hielden ons op de been. Net voor zonsondergang bereikten we de campingplaats een paar honderd meter onder de top. Na de heerlijke spaghetti en een jongensachtig kampvuurtje gingen we een werkelijkijskoude nacht in met z'n drieën in ons kleine tentje. Niet geslapen door de ijzige wind en nog blauw van de kou beklommen we om 4 uur 's nachts het laatste en meest pittige stukje om vanaf de hoogste top van Midden-Amerika de zonsopgang te kunnen zien. De beloning, uitzicht over half Guatemala, was even groot als onrealistisch. 

Na een langs dag- en nachtreis bereikten we de volgende dag het noordelijk gelegen Flores, een klein schiereilandje vlak bij de wereldberoemde tempels van Tikal. Hier hebben we afgesproken met onze Zweedse vrienden, Sandra en Daniel, die we in Cuba hebben ontmoet en die vanuit Mexico en Belize zojuist begonnen aan Guatemala. Het was heerlijk om onze verhalen te delen bij een aantal biertjes en een potje "levensgroot" Jenga, het bekende torentje-bouw-spelletje. Het door Nederlanders gerunde hostel was super en was gebouwd als een soort jungle. De Zweden, die in een boomhut boven de bar sliepen konden hier 's nachts wat minder van genieten. De dagtrip naar de Maya tempels van Tikal was indrukwekkend, met door de jungle slingerende aapjes en tarantula's. Doordat de tempels vroeger verstopt waren onder een dikke laag mos en bomen zijn ze niet ontdekt door de alles overheersende Spaanse kolonisten die ze gebruikten om hun Katholieke kerken op te bouwen. Veel tempels zijn nu geheel zichtbaar en te beklimmen, maar veel zijn nog steeds verstopt onder de natuur om ze te conserveren voor komende generaties.

De volgende dag hebben we met z'n vieren een onvergetelijke dag gehad met twee kajaks op het meer rond Flores, waarin Maaike een mooie ruglanding maakte met de rope-swing, een lang touw waarmee je jezelf het water in kan slingeren. Zelf vond ze het wat minder mooi. 

Het volgende paradijsje wat voor ons vieren op de planning stond was Semuc Champey, 7 uur rijden vanaf Flores. Dit natuurwonder, verstopt in de regenwouden van Guatemala staat bekend om haar kristalheldere cascade aan natuurlijke zwembaden. Onze basis was Lanquin, in een prachtig hostel bovenop een berg met prachtig uitzicht over het glooiende groene landschap. De "infinity pool" en de houten slaapbarakken maakten het plaatje compleet. Eerlijk gezegd waren het chagrijnige personeel, bestaande uit backpackers, de dronken jonge toeristen en de kakkerlakken in ons bed iets minder. Naast zwemmen in de heldere wateren van Semuc hebben we een tocht door een onder-water-staande grot gedaan, het zogehete "caving". Met kaarsjes in de hand zwommen, klauterden, sprongen en gleden we ons een weg door de langepikdonkere grot, erg gaaf! Ook het "wildwatertubing" en de metershoge schommel de rivier in waren onvergetelijk.  

Na Semuc Champey was het tijd afscheid te nemen van Sandra en Daniel en ons avontuur weer met z'n tweeën te vervolgen. Wij gingen terug naar Guatemala City voor een busrit naar Nicaragua (dachten we), terwijl zij Antigua en Lago Atitlan nog gingen verkennen. Vanaf dit moment verliep alles echter niet meer helemaal zoals gepland. Vanwege kerst reden de internationale bussen deze dagen niet of waren vol en zaten we dus met Kerst vast in Guatemala City, een kleine domper. De gevaarlijke grote stad bleek achteraf toch nog niet zo erg als iedereen zei. We hadden een veilig en gezellig hostel gevonden die werd gerund door een geweldige familie. Naast ons waren er een aantal andere toeristen die net als wij niet uit de stad uitkwamen vanwege kerst. En niemand heeft er spijt van gehad, want we hebben er met z'n allen een top kerstavond van gemaakt, met een heerlijk zelfgemaakt kerstmaal van versgebraden kip, korianderrijst en verse groentes. Het vuurwerk wat om 12 uur losbarste op kerstavond in de miljoenenstad was het mooiste en grootste wat we beide ooit gezien hadden; vanaf het dakterras van het hostel. Door de intentiteit en schoonheid van het vuurwerk kon je zien waar de rijke buurten lagen. De volgende dag hebben we met Marcus, de hosteleigenaar een geweldige fietstocht gemaakt door de veilige buurten van de stad. Marcus had zichzelf het nobele levensdoel gesteld om de vooroordelen bij toeristen weg te nemen en te laten zijn dat "zijn stad" een bezoekje waard is, en hij had gelijk! De stad kent prachtige markten, kerken, parken en musea.  Ook heeft Markus een wat omslachtig alternatief voor de directe bus naar Nicaragua voorgesteld, met shuttlebusjes via Honduras en El Salvador.

Ondanks dat dat de reis een stuk langer en wat duurder was, gaf dit ons wel de mogelijkheid wat van Honduras en El Salvador te zien.  In Honduras sliepen we in het kleine toeristische dorpje Copan Ruines, waar we de volgende morgen de tijd hadden om de bekende Copan tempels te bekijken. Mega grote papegaaien en het mystieke zonlicht door de dichte bomen maakten de wandeling tussen de eeuwenoude  Maya tempels meer dan de moeite waard.  Diezelfde dag nog zijn we met een andere shuttlebus naar El Tunco gereden, een populair surfdorpje in El Salvador. Na een korte overnachting zouden we de volgende ochtend doorrijden naar Nicaragua. Echter bleek de shuttle de volgende dag niet te rijden en moesten we nog een nachtje overnachten in El Salvador. Ondanks de slechte communicatie op zich geen man over boord, ware het niet dat we die dag een voedselvergiftiging hadden opgelopen en de strijd om de WC was begonnen. Nog half kotsend klauterden we 's nachts om 3 uur de shuttlebus in die nu gelukkig wel vertrok en konden we ons klaarmaken voor een 12 uur durende hobbelende rit naar Nicaragua. Wonder boven wonder hebben we die dag alles binnengehouden en kwamen we na uren bij de traagste duane ooit te wachten eindelijk aan in Leon, Nicaragua, het beloofde land! Echter zat het beoogde hostel vol vanwege de feestdagen en na een lange zoektocht en een beetje geluk hebben we een prima hostel gevonden om uit te zieken. 

Inmiddels zitten we alweer een weekje in het prachtige Nicaragua en voelen we ons weer helemaal top, maar daarover meer in onze volgende editie. Het is nu tijd om te gaan... vulkaanboarden! 

Vanuit Nicaragua wensen we iedereen nog een geweldig, avontuurlijk en liefdevol 2015 toe! We zijn benieuwd hoe het in Nederland is. Tot ziens bij onze volgende blog! 

Veel liefs, Maaike en Stan